8. Niestety, koniec dobrego

     Siedzę w katowickim Spodku. Zostałam przegłosowana przez Kosę, Winiara i wszystkich innych. Kurek powiedział, że musi mi coś powiedzieć. No nie. Ja oszaleję. Czy on nie rozumie słów: nie chcę cię znać?  No, ale może jeśli dam mu powiedzieć co ma powiedzieć, to się w końcu odpieprzy ode mnie. Tak, to jest dobry plan.

     Po meczu podchodzę do Grześka i go przytulam. Za tą wygraną z Brazylią. I za wszystko. Uśmiecha się lekko.

 - I jak, opłaciło się przyjeżdżać?

 - Żartujesz? Dla was zawsze się opłaca – patrzę w jego ciemne oczy i się w nich zapadam. Mogłabym tak patrzeć cały czas. Ej, co mi jest? Do tej pory nie miałam żadnych takich przypadłości…

 - Cieszę się, że ci się podobało – uśmiecham się na dźwięk tych słów.

     Odchodzę na chwilę, próbując znaleźć Kurka. Ostatecznie mogę poświęcić mu pięć minut. Teraz chłopaki i tak idą się przebrać. Nie muszę długo szukać, znajduję go pod bandami reklamowymi. Chcę mieć to za sobą i spokój do końca życia.

 - Dobra, mów. Nie mam czasu – mówię, zamiast jakiegoś ‘gratuluję’. Nie, nie będę dla niego miła. To, że chcę go wysłuchać to sprawa wyłącznie chęci, żeby się odczepił. Patrzy na mnie przez chwilę tak, jakby myślał, co w ogóle ma mi powiedzieć.

    Nie ułatwiam mu zadania, spoglądając niecierpliwie na zegarek. Przy okazji rozglądam się też po pustoszejącej już hali.

 - Masz do mnie żal o to, że wyjechałem bez słowa… Chciałem ci powiedzieć, ale nie umiałem. I tak wtedy był to ostatni termin. Miałem jechać miesiąc wcześniej. Ale wyprosiłem przedłużenie. Nie chciałem cię martwić.

 - Martwić? Przecież wiele razy ci mówiłam, że to jest szansa i żebyś jechał – prycham zirytowana.

 - I jeszcze to, że nie dzwoniłem… Ja… - w tym momencie dwie rzeczy dzieją się na raz. Jakaś fanka podbiega do Kurka po autograf, a mnie woła Grzesiek. Rzucam krótkie kiedy indziej i idę w stronę Kosoka, któremu uśmiech nie schodzi z twarzy.

 - Z czego się tak cieszysz? – pytam, kierując się w stronę wyjścia z hali.

 - A, tak bez okazji – podąża za mną.

     Wychodząc, zauważam że zaczyna padać. Oczywiście, zawsze, kiedy nie mam parasola przy sobie musi zacząć padać. Nie wzięłam też żadnej ciepłej bluzy, czy czegoś w tym stylu z tego prostego powodu, że jak wychodziłam z hotelu, to świeciło słońce a niebo było prawie bezchmurne.

    Grzesiek zakłada mi na ramiona swoją bluzę. Odwracam się gwałtownie.

 - Kosa, nie. Zabierz to.

 - Przemoczy cię… Inga, proszę.

 - Grzesiek, mamy czerwiec. Myślę, że nic mi nie będzie.

    Daje za wygraną. Już się nie kłóci. Ale też nie zabiera bluzy. Ściągam ją i niosę w rękach. Dobrze się czuję przy Grześku. Bezpiecznie i tak, jakbym była doceniana.

    Nie spostrzegam się, a już stoimy w windzie czekając, aż zawiezie nas na odpowiednie piętro. Kilka chwil później idziemy korytarzem, a ja szukam w kieszeni kluczy. Gdy je znajduję, okazuje się, że jestem pod swoim pokojem. Odwracam się do Kosy, który ogląda jeden z obrazów namalowanych na ścianie.

 - Dziękuję – mówię z uśmiechem.

 - Nie ma za co.

    Pochyla się, więc chcę go pocałować w policzek. Ale jego plan widać jest inny. Muska nieśmiało moje usta swoimi tak, jakby bał się, że to przerwę. Ale ja nie chcę przerywać. Zaplatam ręce na jego karku i oddaję się zupełnie przyjemności. Jego język drażni moje podniebienie i po chwili splata się z moim w dzikim tańcu.

    Dopiero głośny trzask sąsiednich drzwi sprowadza nas z powrotem na ziemię. Odrywamy się od siebie nieco speszeni. Wiem, że to Kurek. I wiem, że to widział. Cóż… Jego problem. Mówię Grześkowi dobranoc, po czym wchodzę do pokoju. Niestety, koniec dobrego. Ja wracam do Rzeszowa, a oni lecą do Brazylii.

   No, znów wybywam. Tydzień lub dwa, nie wiem... Muszę ogarnąć internat plus mamy uroczystości w weekend, także mnie nie będzie. Niemniej postaram się w sobotę zabrać na wyżej rzeczone uroczystości kompa i już go mieć przez w internacie. Co z tego wyjdzie, nie wiem.
PS: to opo już jest skończone! :D Jeszcze jeden odcinek + epilog, wiecie? :) Pozdrawiam wakacyjnie.