2. Nie chcę go znać

    Budzę się. Jeszcze tylko kilka godzin do ostatniego, mam nadzieję, meczu finałowego. Ubieram się w barwy Sovii i wychodzę z domu. Miałam się spotkać z Kosą przed meczem, ale teraz mi pisze, że jednak nie da rady, bo Andrzej zrobił wcześniej trening. Spotykam się z chłopakami i razem idziemy na halę. Po drodze wpadają na nas te dwie dziunie, których nienawidzę.
 - Hej, chłopaki - mówi blondyna. - Na mecz idziecie?
 - No tak - odpowiada Kacper.
 - A może pójdziecie z nami a nie z nią? - obie robią do nich słodkie oczka.

   Patrzę na jednego, drugiego i znów na nie.
 - Róbcie co chcecie, ale potem nie płaczcie, że omotały was kurwy - wzruszam ramionami i oddalam się w stronę hali. Po drodze spotykam Kurka, zmierzającego na trening. Przyspieszam kroku, ale on mnie dogania.

  Nie chcę z nim rozmawiać. Nie chcę go znać. Bo mnie okłamał. Obiecał, że gdy tylko zdecyduje się wyjechać, powie mi  o tym.
 - Inga, proszę - patrzy błagalnie.
 - Teraz proszę? Teraz to se możesz w dupę wsadzić te marne przeprosiny. Sorry, Kurek, ale co ty sobie myślisz? Że urwiesz kontakt a potem znikąd się pojawisz, a ja się na ciebie rzucę, krzycząc jak bardzo tęskniłam? To jesteś w niemałym błędzie.

   Zostawiam go na chodniku i wchodzę do hali. Tam siadam na swoim miejscu i patrzę, jak się rozgrzewają. Z braku lepszych pomysłów pstrykam foty. Tłum powoli zaczyna się schodzić. Posyłam Kosokowi pokrzepiający uśmiech i pokazuję mu zaciśnięte kciuki. Wierzę w niego. W całą drużynę. Przez cały mecz Resoviacy nie dają się.

   Ostatnia akcja, błąd Kurka i tak! Mamy to Mistrzostwo! Zbiegam razem z kilkoma innymi kibicami na płytę boiska, by się cieszyć. Widzę, jak skaczą z radości, przytulają się i nie dowierzają. Jeszcze nie pojmują tego, że zdetronizowali tą Skrę, która tyle lat z rzędu zdobywała ten tytuł.

   Ale widzę też smutek Bełchatowian. Wściekłość Kurka i ból w jego spojrzeniu. Niestety, nie interesuje mnie to. Przytulam Grześka. On też nie może jeszcze tego zrozumieć.
 - Wygrałeś - szepczę. - Wygraliście.

   Jego oczy błyszczą. Uśmiecham się. Miał tyle obaw o ten mecz. Bał się, że przegrają. Całuję go w policzek. Zasłużył na to. Idę pogratulować chłopakom. Igła oddaje się radości, wykonując jakiś dziwny taniec.
 - Inga, chyba muszę ci coś powiedzieć - mówi Kosa.
 - Więc słucham...

   Ktoś mnie woła, więc odwracam się. To Kurek.
 - Przepraszam, Grzesiek - rzucam. - Za chwilkę wrócę.
 - W sumie to już nieważne - uśmiecha się.

    Podchodzę do Bartosza.
 - Czego ty, kurde, chcesz?
 - Chcę pogadać.
 - Ale, Kurek, my nie mamy o czym. Wyjechałeś bez słowa, nie odpisywałeś, nie oddzwaniałeś to się teraz wal! Ja naprawdę potrafię sobie doskonale poradzić bez ciebie!  
 - Przepraszam, proszę posłuchaj...
 - Nie. Nie mam czego słuchać. Daj mi spokój.

    Rzuca mi jeszcze jedno spojrzenie i odchodzi. Ja go zupełnie nie ogarniam. On naprawdę sądzi, że chcę go słuchać?

     Ej, Onet już się wycofał. Nie można zakładać nowych blogów. Ot, cholerstwo ;/ A co do odcinka: jeszcze przez kilka rozdziałów będzie dużo Kurka. A potem tylko Kosa ;) Bądźcie cierpliwe ^^