1. Nierozłączne dzieciaki Bartek i Inga

    - Wychodzę na miasto! - krzyczę, trzaskając drzwiami. Wsiadam na rower i jadę do parku linowego. Tam, na zsypach razem z chłopakami urządzamy sobie zawody. Witam się z nimi i pierwsza zjeżdżam. Przekręcam kierownicę i miękko ląduje między dwoma kopami. Podjeżdżam pod następną i w powietrzu przechylam rower w lewo. Wracam na miejsce i przybijam piątkę Kubie. Teraz, kiedy na Podpromiu grają trzeci mecz finałowy o Mistrzostwo Polski, tutaj nikogo nie ma. Nie ma tych spojrzeń pełnych pogardy posyłanych mi przez laski, które przychodzą popatrzeć jak chłopaki wywijają na rowerach.

   Po pół godzinie trików, podjeżdżam na Podpromie. Z tego, co widzę po minach ludzi wychodzących z hali, przegraliśmy. Zaciskam pięści i wychodzę. Ktoś na mnie wpada.
 - Inga? - czemu ja zawsze muszę spotykać tych, których widzieć nie chcę.
 - Cześć, Bartosz- odpowiadam niechętnie - Gratulacje. A teraz przepraszam, ale muszę już lecieć.
 - Ej, no weź, pogadajmy.
 - Nie, Kurek. My nie mamy o czym gadać. Już nie.

   Odwracam się i odchodzę. W dzieciństwie się przyjaźniliśmy. Nierozłączne dzieciaki Bartek i Inga. A potem? Za przeproszeniem się popierdoliło. Coraz mniej czasu mieliśmy dla siebie, kontakt się urwał. On wyjechał do Bełchatowa, ja do Rzeszowa. Nie napisał, chociaż ja próbowałam z nim nawiązać kontakt. Cisza. Kompletna. A teraz nagle sobie o mnie przypomniał. I może sądzi, że mu wpadnę w ramiona? O, niedoczekanie jego.

   Muszę przestać obiecywać sobie, że jak wygrają to dodaję nowe opowiadanie. Koniec. xD Dobra, wiem, że tak nie będzie. Polska! Biało - czerwone złoto! Za to powyżej dziękujcie (albo i nie) siatkarzom.
    Z góry przepraszam za brak profesjonalnego słownictwa, ale na tym się nie znam. :)
No to Polskaaa *krzyczy*