6. I teraz zaczynam kojarzyć fakty.

     Kolejny dzień rozpoczyna się deszczem. No tak, przecież zawsze po burzy mamy kilka dni opadów. Jutro Grzesiek wyjeżdża razem z chłopakami do Spały. Ja natomiast mam zamiar urządzić zawody na rowerach. Ciekawa jestem, co z tego wyjdzie. Moja organizacja nigdy nie była jakoś szczególnie wspaniała, a chłopaki nie pomagają za bardzo.

     Wychodzę z domu i kieruję się do parku linowego obok Podpromia. Siadam na ławce i wpatruję się w niebo. Chwilowo nie pada. Szare chmury przesuwają się nade mną. Jest chłodno, a mimo to mam na sobie bluzkę z krótkim rękawem. Żadnego wierzchniego okrycia.

    Czuję, jak ktoś zakłada mi coś na ramiona. Odwracam się gwałtownie i coś – jak się okazuje dresowa bluza – ląduje na chodniku. Ktoś tak dobrze mi znany patrzy z niepewnością i jakby strachem. Po krótkiej chwili ciszy odzywa się nieśmiało.

 - Załóż to. Bo zachorujesz…

 - Proszę cię, a od kiedy cię interesuje moje zdrowie? Zabieraj to i wracaj tam, gdzie twoje miejsce.

 - Przyjechałem po Grześka. Mieliśmy razem jechać do Spały.

 - A czy widzisz go tu gdzieś? – ironizuję. – Nie. Nie ma go tutaj, ja raczej na Kosę nie wyglądam, więc po raz ostatni ci mówię, zabieraj się stąd.

 - Ale dlaczego ty nie chcesz ze mną porozmawiać?

 - A mamy o czym?

 - No mamy.

 - Dobrze – biorę głęboki wdech i siadam na ławce. – Wytłumaczę ci to najlepiej jak potrafię. Nie chcę cię znać. Dotarło?

 - To wiem. Ale dlaczego?

 - Bo raz, że mnie okłamałeś, a dwa, że nie dawałeś znaku życia przez tyle czasu. Widać świetnie sobie radziłeś. Tak więc, radź sobie dalej.

 - Inga, proszę cię. Dasz mi to wytłumaczyć?

 - Nie – wstaję i odchodzę.

    Woła mnie jeszcze chwilę, zwracając tym samym uwagę przypadkowych przechodniów, ale mnie to nie obchodzi. Idę przed siebie, samej nie wiedząc dokładnie dokąd. Dopóki nie staję przed drzwiami mieszkania Grześka.

     Pukam i wchodzę. Kosa zwabiony odgłosami z przedpokoju, wychodzi z sypialni. Obstawiam, że się pakuje. Może nie powinnam mu przeszkadzać. Ale jednak nie mogę stąd wyjść. Sama dokładnie nie wiem, dlaczego.

 - Inga, co się stało? – chyba wyczuwa moje zdenerwowanie.

 - Kolega z reprezentacji po ciebie przyjechał – odpieram gorzko.

      Jego twarz wyraża zdziwienie. I teraz zaczynam kojarzyć fakty: miał przecież jechać z Piterem i Igłą. Zapamiętać, dopisać do listy wad Kurka kłamstwa.

Wracam ;) Krótkie, wiem. Ale to tak na moje przełamanie xD