4. Nie mam siły

       Siedzę na schodach. Nie mam siły. Ręce mi opadają. Ile raz już mu mówiłam? A on co? Dalej się zjawia. Tak jak na przykład teraz. Od zawsze był uparty, ale nie sądziłam, że aż tak.
  - Inga, proszę cię - patrzy na mnie żałośnie tymi niebieskimi oczami.
  - Kurek, ale powiedz mi, o czym ty chcesz w ogóle gadać, co?
  - O tym... Chciałem cię przeprosić za to, że się tak długo nie odzywałem.
  - Wiesz, może jeszcze dwa lata, czy rok temu bym się z tego cieszyła. Ale teraz już nie. Olałeś mnie, nie odpisywałeś. Mogłeś chociaż jednego esa napisać, wiesz? Naprawdę tak trudno było wystukać te parę liter na telefonie i wcisnąć ok? A może sądziłeś, że nowe miasto to i nowe życie?
  - Inga, to nie tak - siada obok mnie.
  - A jak? Wyjechałeś bez słowa! Bez jednego słowa! Ja ci o Rzeszowie powiedziałam!

      Mam dość. Pamiętam to bardzo dobrze.
   Był ciepły, letni wieczór. Ulice Nysy były pełne ludzi. Każdy chciał się jeszcze nacieszyć jednym z niewielu słonecznych dni. Na boisku szkolnym grupa dzieci grała w koszykówkę.
 - Inga, podaj! Michu, nie kiwaj go!
  Okrzyki podobne do tych rozlegały się dość często.
 Ja.Wesoła szatynka  z czerwonymi pasemkami we włosach i pięcioma kolczykami w uchu. Lubiłam słuchać muzyki. I on. Wysoki jak na swój wiek.
   Przyjaźniliśmy się od kilku lat. Wielu twierdziło, że jesteśmy parą, ale temu zaprzeczaliśmy. Przyjaźni nie było w stanie zniszczyć nic. Ale czy na pewno?
  Na szyi nosiłam pierścionek na nitce. Ściągnęłam go i patrząc w przestrzeń, zatrzymałam się obok furtki swojego domu. Było to zachowanie dziwne, gdyż zawsze szłam z nim jeszcze dalej
 - Co się stało? - spytał zdziwiony.
 - Nic - mruknęłam cicho.
 - Przecież widzę.
 - Wyjeżdżam! Pojutrze już mnie tutaj nie będzie!
 - Jak to?
 - Tak to. Babcia proponowała, żebym z nią mieszkała.
 - A musisz?
 - Muszę? Nie. Ja chcę stąd się wyrwać
 - A gdzie jedziesz?
 - Do Rzeszowa...
   Podeszłam do niego i zawiesiłam na szyi chłopaka wisiorek. Zaskoczony przyjął podarunek.
 - Pamiętaj o mnie - szepnęła, czując napływające łzy do oczu.
 - Zawsze - powiedział cicho.
   
      A co było potem? Następnego dnia poszłam do niego, ostatni raz. Dom zamknięty.  Od sąsiadów dowiedziałam się, że wyjechał z samego rana. I wtedy spróbowałam do niego napisać.
  - Inga... Przepraszam. Ja... chciałem napisać, ale...
  - Ale co? Zapomniałeś? Zgubiłeś telefon? Ukradli ci?
  - Nie...
  - To co? Może ci się zepsuł? - ironizuję.
  - Nie...

      Sięga za koszulkę i zdejmuje wisiorek. Skądś to znam. Tylko skąd...? O, jasna cholera. Nie zdjął tego.
  - Pamiętasz? - pyta, podając mi pierścionek.
  - A jeśli, to co? To już jest twoje - wzruszam ramionami, oddając mu ozdobę.
  - Ale...
  - Nie - znów wraca moja pewność siebie. - Po prostu daj mi spokój, co? Nie obchodzi mnie, dlaczego nie odpisałeś. I wiesz, może lepiej stąd idź, bo się jeszcze fanki zlecą.

      Po raz kolejny uciekam. Nie, ja odchodzę. Ostatni raz. Mam nadzieję, że się ode mnie odczepi. Za późno trochę zrozumiał niektóre fakty. Wybieram numer Grześka, który odbiera po trzecim sygnale.
  - Cześć, Kosa, idziemy na piwo?
  - Dobra. Za dziesięć minut na rynku?
  - Pasuje. No to do zobaczenia.

No to co? Kurek się na razie nie powinien pojawić, chociaż kto mnie tam wie. Kosy będzie więcej na pewno :D